Zamieszkują te wiersze rozmaite kobiety. Jedne pośród szpitalnej makabry, potrafią być heroicznie czułe nawet dla umarłych dzieci („Siostra Marta od aniołów”). Inne trwają mocno uczepione samej powierzchni istnienia, pośród jarmarcznych błyskotek („Lunapark”). Modelunki postaci obok bogactwa obrazowania, pozwalają uważać „Stop-Klatkę” za debiut udany. Aczkolwiek polecałbym go przede wszystkim zaawansowanym czytelnikom.
Już wkrótce w sopockim dwumiesięczniku literackim „Topos” ukaże się recenzja mojej książki, autorstwa Piotra Wiktora Lorkowskiego. Tymczasem obszerny jej fragment można przeczytać na blogu krytyka, pod adresem: http://nowelitery.blogspot.com/2013/02/hanna-dikta-stop-klatka-biblioteka.html
O mnie
Ukończyłam filologię polską na Uniwersytecie Śląskim, a także studium podyplomowe z historii na Uniwersytecie Opolskim. Zdobyłam nagrody i wyróżnienia w kilkudziesięciu konkursach poetyckich. Publikowałam w ogólnopolskiej prasie literackiej, m.in. w „Odrze”, „Toposie”, „Migotaniach” i „Arkadii”. Jestem autorką książki poetyckiej „Stop – klatka“ („Zeszyty Poetyckie”, Gniezno 2012), a także dwóch powieści - "We troje" (Zysk i S-ka, 2016 r.) i "To nie może być prawda" (Zysk i S-ka, 2018 r.). Mieszkam z mężem i trojgiem dzieci w Piekarach Śląskich, gdzie pracuję jako nauczycielka języka polskiego i historii.